Graag wil ik hier iets vertellen over mijn visie op coaching.
Als iemand bij mij komt voor coaching, vraag ik altijd eerst wat iemand graag wil bereiken. In coaching gaat het over jou, over wat jij wilt.
Natuurlijk weten we soms niet wat we willen, en dat kan juist ook de reden zijn waarom we coaching zoeken. Door te formuleren waar je aan wilt werken, neem je verantwoordelijkheid. Dat is een belangrijke stap. In ‘gewone’ gesprekken is dat vaak minder het geval. Je vertelt anderen misschien wel wat je lastig vindt, maar in een coachinggesprek eigen je je toe wat je wilt leren. Je staat open voor de mogelijkheid dat je zelf iets aan je situatie kan doen.
Een ander verschil met een ‘gewoon’ gesprek is, dat bij coaching de focus op jou en het onderwerp gericht blijft. In een normaal gesprek gaat het dan weer over de een, dan weer over de ander, dan weer over dit en dan weer over dat. De aandacht is verdeeld. Dit is niet erg, maar het is minder effectief als je gericht ergens aan wilt werken.
Ten derde, en dit is heel essentieel, gaat het in coaching om het creëren van een open, onbevooroordeelde, liefdevolle ruimte. Een ruimte waarin alles er mag zijn. Een ruimte waarin je kunt kijken naar alles wat er in je leven speelt: situaties, gedachten, gevoelens, herinneringen, associaties, oordelen. Dit alles in de context van het onderwerp. Niet een te strakke context, want vaak zitten er relaties tussen dingen, die we eerst niet zien. Eigenlijk is coaching een vorm van gezamenlijk onderzoek – ontwarren, aandacht geven, helderheid brengen.
Vaak zijn we gewend om aspecten van onszelf af te keuren, te veroordelen. We kunnen heel liefdeloos naar onszelf zijn. Door de open ruimte van het coachingsgesprek kunnen we deze aspecten voor het voetlicht brengen. We kunnen zien wat we met onszelf doen. Er bewust van worden en het aanvaarden.
Aanvaarding is waar verandering begint. Soms willen we veranderen door dingen anders te doen, door het inzetten van onze wil, maar ik geloof dat verandering begint bij acceptatie.
In je eentje is dat lastig. Vaak draaien we steeds dezelfde filmpjes in ons hoofd af, het beeld wat we van onszelf hebben is beperkt en solide. We proberen de filmpjes te veranderen, maar het lukt niet, en hoe harder we proberen, hoe meer verstrikt we raken.
In mijn visie op coaching proberen we niet het filmpje te veranderen, maar kijken we er liefdevol naar, met enige beschouwing, en hierdoor ontstaat inzicht. Je ontdekt dat je ruimer bent dan de filmpjes in je hoofd.
En het bijzondere van coaching is, dat hoe opener de ruimte van het gesprek is, hoe meer dit proces zich vanzelf ontvouwt…
Waar wil jij aan werken?
Nynke Valk 
Hi Nynke, Hi Bas,
is het een en ander terug te voern op het aangeleerde gedrag dat de oplossing door iets externs moet worden veroorzaakt? Een pil, een dieet, of een massage etc. Ik merk dat mensen bijna met ongeloof reageren als je ze probeert te empoweren, als ik ze probeer bij te brengen dat alle imperfectie alleen maar aan de buitenkant zit en zelfs foutief als imperfectie wordt waargenomen omdat we onze oppervlakkige verschijningen fout interpreteren omdat we het hele plaatje niet kennen.
In veel gesprekken met vrienden die me vroegen voor hulp werd ik daaardoor gefrustreerd; blijkbaar was de informatie niet genoeg, ze moesten het ervaren. Daarvoor heb ik een simpele methode gebruikt. Ik laat ze (in gedachten) een paar gedachten identificeren en in een doos stoppen en die buiten zetten en daarna (in gedachten) laat ik ze weer terug komen en in die situatie rusten. De reacties waren verbluffend, ik vermoed dat dat kwam door de beginners mind die ik triggerde met dit quasie simpele “mind spelletje”. Ze begonnen zich te realiseren dat ze gedachten hadden en dat ze daarmee konden werken! Ze begonnen zich te realiseren dat zijzelf en hun gedachten 2 verschillende entiteiten zijn en ze begonnen de consequenties en opportunities daarvan te bevroeden. Sommigen doen deze oefening nu dagelijks, zonder dat ik daarom gevraagd had!
Ik ben nu bezig om er een cursusje van te maken, ook in boekvorm, en ik biedt het hier in Frankrijk aan (www.lespenseesdor.fr) maar het is ook de bedoeling dat het in NL aangeboden gaat worden.
Waarom vertel ik dit? Ik meen te voelen dat Nynke de mensen “empowert” mdet het thema “ruimte”. dat is essentieel. Ik ben arts en ik weet dat ook in de gewone geneeskunde de medewerking van de patient, de by-in, wezenlijk is voor de effectiviteit van de behandeling. In Boedhistische termen zou je het onze interne Medicine Buddha kunnen noemen. Nynke’s methode lijkt me ervoor te zorgen dat de wijsheidsgeest een kans krijgt zich te openbaren, daarvoor is ruimte en stilte nodig. Als de persoon een kans krijgt zijn wijsheidsgeest te horen, dn is de klus in feite geklaard, de sneewbal rolt dan vanzelf verder de helling af. Argumenteren van buiten af tegen iemend aan kan belemmeren dat de persoon naar zijn wijsheidsgeest luistert maar daarvoor in de plaats naar de trainer luistert.
Dit manifesteert Sogyal Rinpoche altijd zo krachtig door af en toe tijdens zijn lessen te zeggen; “Lets sit” en soms voegt hij daaraan toe “don’t meditate, just sit with me”. alles wat hij dan tijdens zo’n les heeft gezegd vervormd in wijsheid en de woorden kun je wegspoelen als ware het een zandmandala geweest. Het resultaat is dat iedereen empowert wordt en naar ik meen daardoor in contact is gekomen met zijn eigen Buddhanatuur.
Bedankt dat ik me hier mocht uiten…
Lieve groeten
Francois
Dag Francois,
dank voor je reactie. Leuk, hoe je dat doet met gedachten even buiten zetten!
Ja, ik denk dat ‘empowering’ in meditatie inderdaad een laag dieper gaat. Dan gaat het niet zozeer om wat je doet, maar om wie je in wezen bent. Dan is het niet voorwaardelijk en daarom helend.
Woon je in Frankrijk?
hartelijke groet,
Nynke
Ik kon kiezen voor “hou me op de hoogte van nieuwe berichten”, maar dat stond uit dus keek ik zelf af en toe even voor een update op je site.
In de situaties waar ik dit het meeste ervaar is inderdaad binnen het bedrijfsleven, maar niet allemaal. Wel grappig dat je op die manier je doelgroep schijnbaar aantrekt. Wel zo handig 🙂
Duidelijk en mooi geschreven stuk. Openheid zonder veroordelen, zowel voor de coach als de persoon in kwestie is in mijn ogen één van de fundamenten van coaching.
Toch zou ik graag een ander belangrijk aspect hieraan willen toevoegen: namelijk het variëren van die ruimte. Door op het juiste moment de ruimte te verbreden of juist te versmallen is de coach in staat de persoon te begeleiden. Ter illustratie: als het aankomt op confrontatie of een spiegel voorhouden dient de ruimte te worden beperkt. Echter om beide goed de situatie te begrijpen is volledige speelruimte benodigd. Deze dynamiek, en de capaciteiten van de coach dit toe te passen, maakt het coachen het meest effectief.
Dag Bas, leuk dat je gereageerd hebt. Zat een beetje na te denken over wat je schrijft, of ik dat zelf ook zo zie. Ik gebruik wel context of een zekere mate van structuur, of ik vraag mensen om een tekening te maken – dat zou je een ‘beperking’ kunnen noemen, een afbakening, maar ik ervaar dat nog steeds als binnen die grotere ruimte.
Ben benieuwd hoe jij dat doet: op wat voor manier beperk je de ruimte als je iemand confronteert of spiegelt? Wat valt buiten de ruimte?
Eens: het blijft vallen binnen die grotere ruimte, maar voor de focus geef je de persoon enkel en alleen zicht op zichzelf.
Wat ik merk is dat veel mensen grijpen naar excuses buiten zichzelf om. Blijven wijzen naar een ander is tenslotte veel makkelijker. Toch zal men het vaak dichter bij zichzelf moeten zoeken, maar die confrontatie is uiteraard lastig en soms pijnlijk.
Als coach kun je die persoon telkens opnieuw op zichzelf laten focussen door niet mee te gaan in excuses en die te “challengen”. Je snijd als het ware de omweg af en leid de situatie telkens weer terug naar de persoon zelf.
Laat je het gesprek of de richting van de oorzaak teveel in de vrije ruimte dan loop je het risico dat men niet tot die zelfreflectie komt.
Een kwestie van spelen met convergeren en divergeren dus.
Wat voor techniek gebruik jij voor iemand die willens en wetens de oorzaak buiten zichzelf zoekt?
Voor ik inhoudelijk op je in ga: gister had ik je geantwoord, en toen dacht ik hoe kan ik je dat laten weten, want normaal krijg je daar geen email bericht van dacht ik. Of had je ergens iets aangeklikt waardoor je wist dat ik iets teruggeschreven had?
Wat de inhoud betreft: het grappige is, dat ik in mijn praktijk eigenlijk geen mensen tref die het heel erg buiten zichzelf plaatsen. Misschien door de insteek, van het leven vereenvoudigen. En ik denk ook door de vraag aan het begin, van wat iemand zelf graag wil. Ik ga er heel sterk van uit dat iemand zelf het antwoord weet, misschien trek ik daarom mensen aan die daar bij passen.
Werk jij binnen een bedrijf of komen mensen uit zichzelf naar je toe? Dat zou ook een groot verschil maken, lijkt me. Of je ‘uit vrije wil’ komt.